II. Rzeczywistość

       Kiedy leżę na łóżku całkiem sama w swoim pokoju, słyszę brzdęk naczyń dochodzący z kuchni na dole. Stypa powoli dobiega końca, a goście z fałszywym zapałem proponują mojej mamie pomoc w sprzątaniu. Całą kolację przesiedziałam u siebie wgapiona w białą farbę pokrywającą sufit. Jak w pustą nicość.

       Teraz nie wiem o czym myśleć i znów rezygnuję z myślenia. Gapię się dalej, bo moje życie to tylko ta farba na suficie. Co rusz ściskam narzutę łóżka, to znów prostuję palce wypuszczając ją z pod nich. Nic nie mogę i na nic nie mam ochoty nawet gdy drzwi się otwierają i staje w nich Colt.

       Przesuwam po nim nieobecnym spojrzeniem. Jest postawny jak na wiek osiemnastu lat, a jego krótkie, ciemne włosy ułożone są w przysłowiowy, artystyczny nieład. Nie odzywa się. Mierzy mnie jedynie spojrzeniem czarnych jak węgiel oczu. Opiera się o framugę drzwi.

       - Jak się czujesz, Rose? – Pyta zobojętniały. Czuję jego starania o zabarwienie głosu emocjami, ale to tylko bardziej mnie dołuje. Odwracam głowę.

       - Najgłupsze pytanie – komentuję. – Jak mam się czuć? – Pytam retorycznie i żałuję swojego zachowania. Mimo wszystko. Przyszedł tu.

       - Racja – rzuca skrobiąc farbę z framugi. – Przykro mi z powodu twojego taty... Był... naprawdę... niezły...

       Unoszę brwi. Niezły? Serio? Zamykam oczy. Nie chcę myśleć. Wolę cicho tu trwać i słuchać.

       - Chciałbym ci powiedzieć, Rose, że nasze zerwanie... Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić. Dlatego osobno będzie nam lepiej. – Mówi po raz pierwszy gubiąc słowa.

       Spokój jest mi potrzebny jak nigdy przedtem, ale nie dla mnie zachować go na długo.

       - Dlaczego akurat teraz? – Pytam siadając. – Dlaczego w taki dzień jak dziś, nie potrafisz być sobą? Nieczułym dupkiem? Po co mówisz mi to, co mówisz? – Nie umiem się powstrzymać, pytania same wylewają się z moich ust.

       Chłopak spina się i rozluźnia. Mięśnie tańczą pod nieco opiętą koszulką.

       - Nie podałem ci powodu. Powiedziałem „To koniec” i odjechałem. – Odpowiada. Po dłuższej chwili robi głęboki wdech. – Dobra mała, nie jestem najlepszy w tym całym... okazywaniu uczuć. Przyjmij moje kondolencje. – Mówi jeszcze zanim teatralnym gestem kłania mi się i odchodzi zamykając drzwi. Znów jestem sama. Podwijam kolana pod brodę i obejmuję je ramionami. Boję się ciemności. Zapadania w nią powoli. Boję się dziś zasnąć.

 *

       W szkole nie czuję się dobrze. Wszyscy się gapią, gdy przechodzę obok. Co odważniejsi zatrzymują mnie na korytarzu i mówią, że im przykro. A mnie nie. Mnie nie jest przykro odsyłać ich z kwitkiem. Jedynymi osobami, które mnie ignorują są Colt Everett i Savannah Collins.

       Chłopak słucha muzyki stojąc przy oknie, podparty nonszalancko o parapet. Przechodzące dziewczyny gapią się na niego z uśmiechami na ładnych twarzach i niemal słyszę ich myśli. Jestem tym nieco zdołowana i rozdrażniona.

       Całe Gold High wie o moich tragediach. Jestem tematem niejednej rozmowy.

       Savannah – czirliderka o prostych, czarnych włosach i oczach jak jelonek Bambi – unosi brew widząc, że idę. To jej jedyna reakcja. Zważywszy na sytuację przynajmniej nie rzuca swoich głupich komentarzy.

       Docieram pod klasę i niecierpliwie czekam na dzwonek. Maggie nie przyszła do szkoły. Nie mam z kim rozmawiać, komu się żalić, kogo przytulić.

       Teraz mam ochotę płakać. Pociągam nosem i poprawiam torbę na ramieniu. Wreszcie słyszę zbawienny dźwięk dzwonka.

       Wchodzimy do klasy. Siadam na swoim miejscu przy oknie i zamykam się dla świata. Jestem jak Outsider. Zamknięta w szklanej szkatule; widzą mnie wszyscy, lecz nikt nie może wejść do środka.

       Nauczycielka nakazuje nam umilknąć ale jeszcze przez jakąś część lekcji trwa małe zamieszanie. Szkicuję na tyle zeszytu.

       - Bo zaraz przestanę być miła! – Krzyczy matematyczka. – Natychmiast ma być cicho, albo przetestuję waszą wiedzę na temat całek! – I klasa nareszcie milknie.

       Matematyka nie jest moją mocną stroną dlatego też odkładam szkicownik na bok. Moje niebieskie włosy chyboczą się w lewo i prawo, związane gumką dość wysoko. Zakładam okulary, by lepiej widzieć tablicę. Przepisuję zadanie, do czasu, aż ktoś rzuca we mnie kulką papieru i tym samym wytrąca długopis z mojej ręki.

       Wzdycham tylko, nic nie mówiąc. Odwijam papier.

       Przykro mi z powodu twojego ojca.

       Odczytuję. Pismo naprowadza mnie na nadawcę liściku. Spoglądam w tył na Savannę Collins malującą właśnie usta błyszczykiem. Nie wierzę, że to napisała. Że tym we mnie rzuciła. Zgniatam kartkę w ręce i mam nadzieję, że zaraz buchnie płomieniem.

       Wrzucam papier do torby nie mając zamiaru śmiecić w klasie.

       Lekcja to koszmar. Niczego nie rozumiem, słyszę rozmowy wokół mnie, moja uwaga się na niczym nie skupia.

       W końcu zamykam oczy, czując, że serce zaczyna bić za szybko.

       - Rose? – Słyszę nauczycielkę. Stoi przy mojej ławce i patrzy na mnie z niepokojem. – Źle się czujesz?

       Przez chwilę mam ochotę kłamać i zaprzeczyć. Przez ten przeklęty moment chcę być silną dziewczyną. Ale zanim podejmuję decyzję wypalam:

       - Tak proszę pani. Jest mi słabo i chyba mam jeden z ataków... – Uśmiecham się do niej cierpiętniczo. Ataki arytmii są jedynym co jeszcze działa na nauczycieli Gold High.

       - Spakuj się i idź do pielęgniarki. – Decyduje matematyczka. – Ale później nadrób zaległości.

       - Dobrze – rzucam zbierając z ławki swoje rzeczy i pakując je bez pośpiechu do torby.

       Już przy drzwiach słyszę pogardliwe prychnięcie i słowa: Jak zawsze robi z siebie ofiarę.

       Wychodzę. Szkolne korytarze są długie i szerokie. Jarzeniówki oświetlają mi drogę. Z przyzwyczajenia patrzę na rzędy żółtych szafek uczniowskich, ustawione przy ścianach.

       Gabinet pielęgniarki mieści się w drugim budynku, jakoś niedaleko stołówki ale aby się do niego dostać należy przejść przez administrację. Właśnie tam bez problemu i zastanowienia niosą mnie nogi. Bardzo dobrze znam to miejsce. Byłam tam nie raz.

       Torba obija się o moje prawe biodro. Docieram do administracji i otwieram drzwi wchodząc od razu do środka. Nieoczekiwanie wpadam na kogoś i wokół nas rozsypują się kartki. Najpierw to na nie patrzę. Schylam się i mój tajemniczy towarzysz robi to samo. Zaczynamy zbierać porozrzucane po podłodze dokumenty.

       - Dzięki, chciałem pomacać tę podłogę, ale nie miałem dotąd dobrego argumentu. – Słyszę ciepły, nieco rozbawiony, męski głos. Podnoszę głowę trzymając w garści kupkę kartek. Na chwilę tracę koncept.

       - Przepraszam. Mogłam spojrzeć zanim tak się tu wpakowałam – mówię w końcu, odczuwając nieprzyjemne ciepło na policzkach.

       - No co ty! To nie ulica, by się po niej rozglądać. Mogłem zamachać i krzyknąć „Uwaga nowy”! – Uśmiecha się ładnie, a jego zielone oczy błyszczą przez chwilę. Ja też się uśmiecham. – Nazywam się Robin, a ty?

       - Rosen – ściskamy sobie ręce i wstajemy z podłogi. Oddaję mu naręcz kartek.

       Przez chwilę się oceniamy. Spoglądam na jego zmierzwione, piaskowe włosy. Na dołek w lewym policzku i luźny sweter wiszący na ciele.

       - Jesteś tu nowy? – Pytam.

       - Przeprowadziłem się. Tak, jestem nówka sztuka – mruga.

       - Miło mi cię zatem poznać – rzucam i nie wiedząc co dalej po prostu go wymijam.

       - Czemu nie jesteś na lekcji? – Pyta chyba tylko po to, by mnie jeszcze na chwilę zatrzymać.

       - Skierowano mnie do pielęgniarki.

       - Źle się czujesz? – Uroczo przechyla głowę w bok. – Masz zamiar zemdleć? Może cię odprowadzę? Choć w sumie nie wiem gdzie jest gabinet... – Drapie się po karku. 

       - Poradzę sobie, ale dzięki. – Odpowiadam zaskoczona jego lekkim tonem i żartobliwością. Jest niezwykły i zwykły zarazem.

       - Ok. Tak więc... Do rychłego – macha mi i wychodzi za oszklone drzwi. Po chwili i ja idę w swoją stronę. W myślach koduję jego imię. Robin.

____________________________________________

Rozdzialik drugi wysmażony równo 00:13 ;)

Naprawdę chciałabym poznać waszą opinię na jego temat.

Czy coś stało się za szybko? Może za wolno?

Błagam mówcie, to mi bardzo pomoże w dalszym pisaniu!