XVI. Wilkołaki i Opiekunowie

       Przewracam kartki w tomie, odczytując kolejne zapisane na nich słowa. Coraz silniej odczuwam wewnętrzny niepokój, który pojawił się zaraz po tym, jak przekroczyłam próg tego pokoju. Przed oczami przeskakują mi różne nazwy i ich znaczenia, aż w końcu nie wytrzymuję i zamykam książkę przeczesując włosy ręką.

       - To żart? – Pytam, spoglądając na Logana wpatrzonego w rozciągający się za oknem las. Mężczyzna ma założone na piersi ręce i nerwowo przesuwa kciukiem po swojej dolnej wardze.

       - To żart? – Powtarzam pytanie wstając od stolika i popychając zamkniętą księgę na jego środek. Napis na okładce, wykonany w całości ze srebra, co róż każe mi na siebie spojrzeć.

       Kręcę głową, przystępuję z nogi na nogę i za pewne wykonuję jeszcze parę nerwowych ruchów, zanim moja cierpliwość zostaje naciągnięta na odpowiednią granicę.

       - To chore – stwierdzam i dopiero tym zwracam uwagę Logana. – Słyszysz? Jesteście stuknięci. – Cofam się o kilka kroków w stronę wyjścia.

       - Wypierasz to, bo to tak oczywiste, czy dlatego, że tak bardzo niewiarygodne? – Odpowiada pytaniem na pytanie i przez chwilę układam w głowie plan zamordowania go tą grubą księgą.

       - Nie – mówię z nerwowym uśmiechem na twarzy. – Bo to jest cholernie nie możliwe.

       Logan zgrabnie ześlizguje się z parapetu okna, na którym do tej pory siedział i sięga po tom leżący na stole. Dźwiga go i przez chwile na niego patrzy.

       - Nie wiem po co kazałem ci to czytać. To same brednie. – Wzrusza ramionami, podchodząc z księgą do jednego z regałów przy ścianie. Delikatnie odkłada tom na jego poprzednie miejsce i odwraca się do mnie. Zaciska usta. – Nie wiem co z tobą zrobić. W sumie coś powinienem – wplata rękę we włosy i przez chwilę drapie się po głowie. – Nie jestem najlepszy w podejmowaniu takich decyzji.

       Unoszę brew i też zaciskam usta.

       - Ja mam pewien pomysł. Idę stąd.

       - Nie masz gdzie iść.

       - Do domu, to ten duży budynek... No wiesz, obok. – Wskazuję kciukiem kierunek i odwracam się na pięcie, by wyjść.

       W przejściu wpadam na Robin’a i aż piszczę, bezwiednie wymachując rękoma na wszystkie strony świata. Jestem na skraju załamania nerwowego, a ten chłopak, wilk, czy czymkolwiek Robin jest, tak po prostu sobie tu... stoi.

       - Dlaczego miałem to w barku? – Unosi do góry zmiażdżoną kulę z mojego pistoletu. – Nie bardzo pamiętam co się stało. Rose? – Dziwi go mój widok. Zdaje mi się niezwykle wyczerpany i zagubiony. To drugie uczucie jestem w stanie porównać z rozkojarzeniem tamtego szarego bydlęcia szczerzącego kły na skraju lasu.

       Cofam się przed chłopakiem. To instynktowne i nie mam na to większego wpływu. Robin przekrzywia głowę w bok, najwidoczniej nie rozumiejąc do końca mojej reakcji. Błysk zrozumienia pojawia się w jego oczach dopiero chwilę później. Spogląda niepewnie na Logan’a.

       - Wujku? – Skomli. Ten dźwięk tak bardzo przypomina wilczy pisk, że nie jestem w stanie tak po prostu sobie tutaj stać i patrzyć. Jednak kiedy chcę przejść, blondyn tarasuje mi drogę barkiem, który mogłabym przysiąc, wyglądał okropnie jakieś pół godziny temu.

       - Przepuść mnie – mówię dość słabo, bo nagle zasycha mi w gardle.

       - Widziałaś? – Chłopak zadaje pytanie, łapiąc moje ramiona i lekko je ściskając. Jemu wydaje się, że uścisk jest lekki, ja natomiast czuję jak jego ręce miażdżą mi kości. Krzywię się.

Logan staje przy mnie i patrzy na Robin’a. Chłopak w końcu mnie puszcza.

       - Tak, widziała. – Odpowiada za mnie wujek blondyna. – Musimy porozmawiać, Rob. – Klepie krewnego po ramieniu i mija mnie, by razem z chłopakiem opuścić biblioteczkę. – Rose? Będzie dobrze jeśli i ty zejdziesz z nami na dół. Zrobię herbaty i obiecuję, że każde z was otrzyma ode mnie wyczerpującą odpowiedź na każde pytanie.

       Przez chwilę myślę czy to dobry pomysł. W sumie nie mam nic do stracenia.

       Gdyby chcieli mnie zabić...

       Kręcę głową, by odpędzić nieracjonalne myśli. Przystaję w końcu na propozycję Angelston’a i całą trójką schodzimy do kuchni.

       Kiedy woda na herbatę się zagotowuje, Logan zalewa trzy kubki i stawia je na stole przede mną i Robin’em. Chłopak od dłuższego czasu unika mojego spojrzenia, a ja nawet nie próbuję go szukać. Atmosfera jest gorzej niż napięta i zdaje mi się, że tylko ja nie wiem dlaczego panuje między nami tak grobowa cisza.

       W końcu wujek Robin’a zajmuje swoje miejsce naprzeciwko mnie i chłopaka, grzejąc ręce o swój kubek.

       - W porządku. Zaczniemy od Rosen, bo jak na razie wie najmniej – uśmiecha się do mnie z miną, która kojarzy mi się jedynie z uprzejmością. Rozkłada ręce. – Pytaj.

       - Jak to się stało? – To było pierwsze pytanie jakie przyszło mi na myśl, więc uznałam je za dość odpowiednie. Dość.

       - Sprecyzujesz to? – Mężczyzna unosi brwi.

       Wzdycham ciężko, szperając w głowie, by znaleźć odpowiednie słowa.

       - Chodzi mi o to, jak to się stało, że Robin...

       - Stał się wilkołakiem? Masz na myśli sposoby przeistoczenia się? – Podpowiada Angelstone.

       Kiwam niepewnie głową.

       - W porządku. Teraz rozumiem. – Logan przeczesuje włosy ręką. – Robin został ugryziony.

       - Czyli, że to prawda? Wystarczy ugryzienie żeby... się zmienić?

       - Nie dokładnie. Potrzeba ugryzienia konkretnego osobnika, a i tak nie zawsze to zadziała, jeśli nie jesteś odpowiednia. – Tłumaczy mężczyzna, starając się użyć jak najdokładniejszych słów.

       - To znaczy, że to co zaatakowało mnie w lesie... Ja też mogę stać się wilkołakiem? – piszczę.

       - Wątpię. – Angelstone od razu udziela odpowiedzi, chcąc mnie uspokoić. – Ale masz rację. To nie było zwyczajne zwierzę.

       - Jest was tu więcej?

       - Stado. – Robin odezwał się po raz pierwszy, odkąd zeszliśmy z piętra. – Całe cholerne stado.

       - Łączycie się w watahy?

       - Jak zwykłe wilki. – Wujek chłopka wzrusza ramionami.

       - To wasze stado? – Unoszę brwi, starając się z całych sił być spokojną.

       Zapada cisza. Logan i Robin wymieniają znaczące spojrzenia, po czym ten młodszy wstaje od stołu i podchodzi do kuchennego blatu.

       - Nie – mówi cicho, patrząc przez małe okno nad zlewozmywakiem. – Nie, to nie nasze stado.

       - Więc czyje? I po co tu jesteście?

       Szczęka Logan’a lekko drży, a potem się zaciska.

       - Nie wiemy. – Odpowiada w końcu. – Nie wiemy kim są tamci. Jesteśmy jednak świadomi, że stanowią pewnego rodzaju niebezpieczeństwo dla tutejszych mieszkańców.

       - Nie, wilkołaki i niebezpieczeństwo? – Prycham. Sarkazm prawdopodobnie w niczym mi tu nie pomoże, ale przynajmniej jest w jakiejś części moją jedyną bronią przed natłokiem nieprawdopodobnych informacji.

       - Rose, wiemy, że jest to dla ciebie trudne do zrozumienia, ale...

       - Ale co?! – Podnoszę głos nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

       Logan wzdycha i nie kończy myśli. Znów panuje między nami cisza, dopóki nie decyduję się zmienić tematu.

       - Pójdę do siebie.

       - Dziś miałaś nocować u nas...

       - Naprawdę sądzicie, że dałabym teraz radę spać pod jednym dachem z wilkołakiem i jego stwórcą?

       - Nie ugryzłem Robin’a – krzywi się Angelstone. – Źle to odebrałaś.

       - Moim stwórcą jest mój ojciec – burczy Robin odwracając wzrok nieznacznie ku nam. – Po urodzeniu byłem pół wilkiem, a mój ojciec zmienił mnie w bestię. Udało mu się właśnie dlatego, że już miałem w sobie wilczy gen. – I urywa.

       Nie wiem co powiedzieć. To wyznanie jest dla mnie dość nieoczekiwane i nawet Logan unosi brwi zdziwiony szczerością swojego krewniaka. Przez dłuższy czas siedzę przy stole niespiesznie sącząc herbatę i głęboko rozmyślając nad wszystkim czego w tak krótkim czasie się dowiedziałam.

       Pierwszy szok już mija i pozostaje tylko jego głuche echo, gdzieś wewnątrz mnie. Nagle przypominam sobie jedno słowo z księgi, którą kazał mi czytać Angelstone.

       - Co to znaczy Caomhnóir? – Pytam niepewnie.

       - Opiekun. – Odpowiadają mi obaj jednocześnie.

       - Co to ma wspólnego z likantropią?

       - Opiekunowie byli uważani za kogoś, w rodzaju powierników największych tajemnic alf, w stadach wilkołaczych. Szanowano ich, czasami nawet lekko się bano. Mieli talent do uspokojenia wilków nawet w czasie pełni księżyca. Ludzie mylili ich z wilkami beta. Jednak opiekunowie sami w sobie nie przemieniali się w bestie. Strzegli ich jedynie.

       - Skoro istnieją wilkołaki i opiekunowie... To co jeszcze? Wampiry? – Unoszę jedną brew.

       - Nie, nie spotkałem się jeszcze z żadnym, więc można mieć nadzieję, że to nie istnieje. Jednak są Amaroki i Łowcy. – Odpowiada Logan.

       - Łowców znam z opowieści i filmów, ale Amaroki? – Nigdy nie zdarzyło mi się słyszeć o czymś takim.

       - Tej nazwy stosuje się od pewnego czasu. Lepszej widać nie było – burknął Robin, wreszcie odwracając się do nas przodem. Logan zerka na niego ukradkiem, zanim udziela mi odpowiedzi.

       - W legendach plemion północnych, szczególnie Inuitów, Amarok był wielkim wilkiem samotnikiem, który zabijał ludzi stających mu na drodze.

       - Albo im pomagał – wtrąca się blondyn stojący przy oknie.- Ale to było bardzo rzadko spotykane.

       Kiwam głową. Teraz naprawdę nie chcę przyswajać żadnej wiedzy na temat istot, które do tej pory były dla mnie jedynie postaciami z horrorów.

       Przymykam oczy.

       - Ach, zapomniałem ci powiedzieć, Rose... Odnowiłem twój obraz. – Napomyka cicho Logan.

       - To świetnie, ile jestem ci winna?

       - Masz to u mnie za darmo, zasłużyłaś – słyszę jak szurają nogi krzesła, kiedy mężczyzna wstaje od stołu i znika za przejściem.

       Robin patrzy na mnie, kiedy uchylam jedną powiekę. Wydaje się roztargniony, a jego policzki lekko zaczerwienione.

       Nic nie mówi. Nie ma zamiaru się do mnie zwracać. Zagryzam dolną wargę i zaczesuję włosy w tył, by nie wpadały mi do oczu.

       Po chwili w łuku kuchennym staje Logan, trzymając obraz w obu rękach.

       Przez chwilę, w całkowitym milczeniu pochłaniam widok kobiety w chuście, zasłaniającej pół pięknej twarzy. U jej stóp leży wielki wilk o postawionych uszach i czujnym spojrzeniu, a wokoło tej nietypowej dwójki wiją się pnącze zielonego bluszczu. Kobieta zasiada na czymś w rodzaju huśtawki, a zwierzę opatula ogonem jedną z jej kostek. Kompozycja barw, stosowany światłocień i niezwykły kontrast kolorów, sprawiają, że to co nieprawdziwe, nagle staje się rzeczywiste.

       Obraz jest podpisany u dołu. Wygiętymi w półkole, srebrnymi literami układającymi się w: Werewolves agus Cúramóirí.

       Wilkołaki i Opiekunowie...

________________________________________

Dwa dni spóźnienia. 

Mam naukę na święta ;__; 

Będę siedzieć z książką od angielskiego przy wigilijnym stole. 

Nauczyciele są chyba nienormalni.

Ech...

A tak poza tym to: 

WESOŁYCH ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA DRODZY MOI CZYTELNICY!