XXIX. Ofiara

       Colt mocniej zaciska rękę na moim ramieniu, kiedy widzi, że zamierzam się podnieść. Chyba krzyczę żeby mnie puścił, ale on nie słucha. Patrzę jak szary wilk o zielonych oczach stawia czoła dwóm basiorom. Słyszę warczenie, kłapnięcia potężnych szczęk i skomlenie; wszystko przeplatające się ze sobą. W panice patrzę na uśmiechniętego Rasmusa z wyższością zwycięzcy, przypatrującego się walce Robina.

       - Przerwij to! - Wrzeszczę krztusząc się łzami, które nie wiem kiedy zaczęły spływać mi po policzkach. Colt zaciska ręce na moich ramionach, wciąż boleśnie przytrzymując mnie przy ziemi, ale ja szarpię się tak samo uparcie.

       W tym samym czasie Adam ściera się z trzecim przybocznym Rasmusa. Jedną ręką stara się odepchnąć ciężkie cielsko wilka, drugą macając ziemię dookoła w poszukiwaniu swojego pistoletu. Młodszy Everett widząc zmagania brata na chwilę poluzowuje uścisk i podpowiada bratu głośno gdzie leży broń. Korzystając z okazji zbieram w sobie pokłady siły i wstaję chwiejnie. Nie czekam na złapanie równowagi, tylko od razu poruszam nogami w szybszym tempie, by dobiec do swojego znienawidzonego wujka. Colt krzyczy, wilki warczą, Adam wciąż jest przyciskany do ziemi, kiedy unoszę rękę na Rasmusa. Nie liczę na to, że mój atak cokolwiek zmieni; nie ma prawa nic zmienić. Mam jedynie nadzieję na to, że na chwilę odwrócę uwagę walczących... Choć na te przeklęte kilka sekund, które zadecydują o przewadze jednej siły nad drugą.

       Mężczyzna wyglądem przypominający mojego ojca łapie mnie za złamany nadgarstek i ściska na tyle mocno, że z bólu wiotczeją mi kolana. Przed oczami tańczą mi czarno-czerwone iskierki kiedy ostry niczym nóż śmiech przebija się do mojej zaćmionej świadomość. I coś jeszcze... Cichy, charakterystyczny stukot, naciągnięcie... Odbezpieczenie. Otwieram szerzej oczy zaraz przed tym jak po głośnym huku zostaję rzucona na ziemię. Rasmus syczy z bólu, kiedy kulę się na ziemi. Alfa wrogiego stada znów się śmieje. Nie rozumiem sytuacji. Nie jestem w stanie pozbierać myśli na tyle, by wszystko ogarnąć.

       - Weź ją stąd! - Władczy, kobiecy głos nagle przebija się przez odgłosy walki i śmiechu. Tym razem Colt nie bawi się w uprzejmości, tylko od razu bierze mnie na ręce jak bezwładną marionetkę. Właściwie tak właśnie się czuję. Nie mam już siły poruszyć żadną z części ciała. Nawet utrzymanie powiek w górze sprawia trudność. Poruszam wargami, z pod których nie wydobywa się żaden dźwięk, Everett odwraca się ze mną na rękach i szybkim krokiem stara się uciec z pola bitwy. Wiem, że to dla niego trudne, widzę jak jeszcze przez ramię spogląda na swojego brata. Ja za to patrzę gdzie indziej starając się przyswoić to co mam przed oczami jeszcze zanim widok przysłaniają mi gałęzie drzew. Moja matka stoi z bronią w ręku wycelowaną w kierunku Rasmusa przyciskającego sobie jedną z dłoni do krwawiącego barku. Lydia Summer's patrzy w twarz mężczyzny przypominającego jej męża, ale on nie patrzy na nią. Jego szkaradne, krwawe oczy podążają za mną i niosącym mnie w las Colt'em.

       Nawet kiedy drzewa całkowicie zasłaniają mi obraz i są już tylko one, nie mogę pozbyć się z głowy widoku mojej matki... Nic nie rozumiem, nic nie mogę, niczego nie potrafię i jedyne co mi pozostaje to łzy wciąż tak cholernie ciepłe, przemywające mi pokaleczone policzki.

       - Colt - chrypię. Chłopak nie odpowiada. Słychać tylko jego nierówny oddech. Unoszę lekko rękę i obejmuję go za spoconą szyję. - Colt... - znów próbuję nawiązać z nim kontakt.

       - Cicho - syczy. Czuję na sobie spojrzenie czarnych oczu, ale tylko przez krótką chwilę. Jestem świadoma tego, że mój ciężar sprawia Everett'owi niemały kłopot. Nie chcę by się męczył jeszcze rozmową, więc daję sobie spokój z jakimikolwiek pytaniami. Myślę tylko o tym, że zostawiłam tam Robin'a, Adama, Logan'a, a co gorsze... Moją matkę.

       Colt nagle zwalnia. Gdzieś w pobliżu słychać warkot, poruszanie liśćmi i bieg. Everett chowa się wraz ze mną za jednym z drzew, dość szerokim, by ukrył nas przed nieprzyjaznymi spojrzeniem. Wiem, że teraz na pewno zamyka oczy i w duchu prosi o to, żeby wilk nas minął. Wiem, bo ja sama właśnie to robię. Kiedy szelest i warkot się oddala, Colt jeszcze chwilę stoi za drzewem, a potem znów w szybkim tempie przedziera się ze mną przez las. Jedna z gałęzi uderza mnie w i tak już podrapany policzek; zaciskam mocno powieki.

       W końcu Colt się odzywa, niestety nie kieruje tych słów do mnie.

       - Sharon! - Widać któryś z łowców jest w pobliżu. Otwieram oczy, spoglądam w stronę, w którą patrzy Everett i widzę mężczyznę o blond włosach odwracającego ku nam głowę. W tym samym czasie coś ogromnego rzuca się na niego i słychać przeraźliwy krzyk.

       Colt ściska mnie w ramionach i biegiem stara się uciec w inną stronę niż ta, w którą przed chwilą zamierzał iść. Klnie pod nosem. Słyszę wyraźnie jego serce, tłukące się po klatce piersiowej. Colt wpada w panikę... a ja tracę przytomność.

       Odzyskuję świadomość, ale obraz jest jak pojedyncze klatki wyrywane z filmu grozy. W pierwszej chwili to tylko liście i oddech, potem twarda ziemia i krzyk. Coś mokrego opryskuje mi twarz, Colt we krwi, wilcze wycie... Szeroko otwieram oczy. Ktoś zbiera mnie z ziemi, ktoś inny krzyczy głośno, całkiem niedaleko nas słychać strzały i odgłosy łamanych kości. Zaciskam palce na czyimś ramieniu.

       - Będzie dobrze... - słyszę. Odwracam głowę, a zielone oczy wbijają się w moje.

       - Gdzie Colt? - Szepczę, albo tylko mi się wydaje, że jakiekolwiek słowa opuszczają moje usta. - Gdzie Ras... mus...

     Nie doczekuję się odpowiedzi. Usilnie walcząc z ogarniającą mnie znów ciemnością przegrywam.

       Zdaje mi się, że w ciemności widzę zdarzenia z przed chwili. Colt biegnący ze mną w ramionach. Potknął się, albo ktoś go przewraca. Nie jestem pewna. Otwieram oczy, bo ból spowodowany upadkiem na nowo mnie otrząsa. Wilk... choć może raczej człowiek-wilk, mieszaniec, na pewno mieszaniec... Kły połyskują w świetle księżyca, tak mi się zdaje, znów nie jestem pewna.

       Wiercę się. nie wiem na czym leżę, nie wiem gdzie jestem, ale wiem, że nie chcę przypominać sobie już nic więcej. Jakaś blokada w głębi mojego mózgu nie pozwala dociec... Chroni mnie przed wiedzą jakiej na pewno będę żałować.

       Bestia chwyta za nogę Everett'a, odciąga go ode mnie... Ktoś próbuje zaciągnąć mnie dalej...

       Jęczę znów się szarpiąc.

       Mokro na twarzy. Próbuję unieść do niej ręce i otrzeć oczy, usta, otrzeć czoło... Krew... To krew na pewno. Nie wiem czyja, przeraża mnie to.

       - ROBIN! - Mój głos jest przerażająco charczący, jakbym nie używała go od wielu godzin. Czyjeś ręce łapią mnie za ramiona. Ktoś inny zrywa się z krzesła. Patrzę w zielone oczy. Bez zastanowienia obejmuję Gelles'a za szyję, nie chcę go puścić póki nie orientuję się, że jest tu naprawdę. Że żyje.

       - Spokojnie... - Chłopak głaszcze mnie po plecach powolnym ruchem. Uspokajam oddech.  - Rose spokojnie... - powtarza.

       Przez dłuższy czas tulę się do niego nie zdolna pojąć sytuacji. Co właściwie się stało? Kto wygrał? Gdzie stado? Gdzie Rasmus? Gdzie moja matka?!

       - Gdzie Colt? - Spośród tylu pytań, o tyle różnych osób o jakie się teraz martwię, pytam o jedną.

       Robin milczy. Zerkam w bok na Adama - to on wcześniej zerwał się z krzesła. Teraz starszy Everett znów na nie opada, jego ciało poznaczone wieloma zadrapaniami, zszyciami i opatrunkami jakby wiotczeje po styczności z krzesłem. Nie chce na mnie spojrzeć, kurczowo zaciska szczęki, przykłada pięść do dolnej wargi. Za jego krzesłem stoi Angelstone. Blady i nie podobny do siebie jedyne co robi to ściska ramiona Adama. Marszczę brwi.

       - Gdzie Colt? - Powtarzam odsuwając się od Robina i patrząc na niego. Wyczekuję odpowiedzi tak długo, że moje serce zamiera.

       - Jesteś zmęczona...

       - Nie zmieniaj tematu - syczę. Nawet nie wiedziałam, że tak potrafię. Patrzę na Logan'a. -  Gdzie?!

       Adam zrywa się znów z krzesła odtrącając ręce Logan'a. Angelstone krzywi się przez to, ale nie reaguje. Starszy Everett podchodzi do ściany, patrzy na nią i nagłym ruchem strąca wazon ze stojącej obok komódki.

       - NIE MA! - Wrzeszczy patrząc na mnie obłąkańczym wzrokiem. - NIE MA GO, ROSE! NIE MA COLT'A! - Pierwszy raz od dawna widzę łzy w męskich oczach. Zbierają się, kumulują przy kącikach, szklą tęczówki. Adam przeciera oczy ręką i wychodzi z pokoju, minutę po nim wychodzi Logan.

       Trawię to co usłyszałam. Długo... bardzo długo. Czuję jak żołądek skręca mi się w brzuchu. Nagle wychylam się za łóżko i wymiotuję na podłogę. Robin szybko stara się przytrzymać mi włosy.        Podaje mi ręcznik; chyba wcześniej też wymiotowałam. Wycieram usta i odpycham Robin'a. Teraz i w moich oczach pojawiają się łzy...

       Co się stało?!

_______________________________________

Tak długo mnie nie było i tak długo nie zabierałam się za dłuższe pisanie, że się zastałam. 

Weny nie było, czasu nie było i teraz można powiedzieć, wracam do żywych... a raczej piszących.

To przedostatni rozdział, w następny poniedziałek powinien pokazać się ostatni, potem epilog i zapowiedź kolejnej części kronik :) 

Mam nadzieję, że kolejna część wyjdzie mi znacznie lepiej niż pierwsza, a pierwszą będę poprawiać i wydłużać rozdziały, by publikować na wattpadzie :)