XIII. Ukryte Fakty

       - Chcesz mnie zastrzelić? – Blondyn niemal warczy na mojego byłego chłopaka.

       - Odsuń się od niej. – Colt nie opuszcza broni. Z trudem widzę jak jego palec drży na spuście.

       - Jest ranna, chcę jej pomóc...

       - Nie pierdol! Już dość pomogłeś! – Kłócą się jak małe dzieci, a ja leżę na trawie i nie mogę się ruszyć.        Krew plami moją sukienkę. Zaciskam palce na koszulce Robin’a.

       - Boli... – Jęczę. Łzy spływają mi po policzkach. Alkohol w żyłach zdaje się tylko częściowo łagodzić okropny ból porozrywanych mięśni brzucha. Chcę jechać do szpitala. Chcę zapaść w śpiączkę. Wszystko, byle ból minął. – Pomóż...

       Robin już nie zwraca uwagi na grożącego mu Colt’a. Jak przez mgłę widzę zmienną barwę jego oczu, a potem czuję jak chłopak podnosi mnie z ziemi. Kilka przekleństw, krzyków i strzał. Tuż przy uchu słyszę ciche skomlenie...

       Co tu się dzieje?!

       Oślepiające światła drażnią moje oczy, kiedy Robin wychodzi z pomiędzy drzew. Wiercę się i krzyczę kiedy tracę jeszcze więcej krwi.

       - Spokojnie – słyszę zduszony głos chłopaka. – Zaraz ci pomogę.

       Zanim tracę przytomność czuję jeszcze jak moje ciało układane jest na czymś miękkim. Słyszę trzask drzwi i po krótkiej chwili odpalany silnik.

       Staram się podtrzymać własną świadomość, ale jestem w stanie jedynie szlochać, podczas powolnego zapadania w sen...

       Kiedy na chwilę uchylam powieki, nad moim ciałem pochyla się mężczyzna z lekkim zarostem na twarzy. Jego ręce umazane są krwią. Najprawdopodobniej moją krwią.

       Przeciera spocone czoło i spogląda mi w oczy.

       - Budzi się – krztusi w niemałej panice – Robin!

       - Jestem! – Chłopak klęka przy mojej głowie i zakłada mi coś na twarz. Słyszę syk, a po chwili czuję nieprzyjemny zapach. Znów zasypiam kojona głupimi słowami „Będzie dobrze Rose...”

       Budzę się z krzykiem, zaciskając palce na białej pościeli. Nie jest moja. Łóżko też nie należy do mnie. Patrzę w lekko popękany sufit.

       Jestem zdezorientowana i nie mogę sobie niczego przypomnieć. Kiedy próbuję usiąść, ból nakazuje mi się nie ruszać. Zaciskam zęby, powstrzymując się od płaczu.

       Gdzie ja do cholery jestem?!

       W szpitalu... – Odpowiedź przychodzi szybko i niespodziewanie. Do tego drogą, którą nie powinna przyjść.

       Mrugam. Czy ja słyszałam w swojej głowie czyjś głos? Nie możliwe.

       - Halo? – mój słaby głos zakłóca ciszę. – Jest tu ktoś? – Przez chwilę boję się jednocześnie odpowiedzi i jej braku. Nadal nie mam pewności co do tego gdzie jestem i nadal czuję, że nie mogę się ruszać. Wszystko wewnątrz mnie pali żywym ogniem.

       - Jestem tu Rosi... -  Słyszę gdzieś z boku. Drgam lekko pod wpływem niezrozumiałego impulsu.

       - Mama? – Upewniam się.

       Lydia Summers wstaje z krzesła i podchodzi do mojego łóżka. Nachyla się lekko nade mną.

       - Jak się czujesz? – Pyta strapiona. Wygląda tak samo idealnie jak zawsze, jakby dopiero co wróciła z zabiegu pielęgnacyjnego.

       - Gdzie jestem?

       - W szpitalu miejskim. Miałaś wypadek. – Mówi z dziwną nutą w głosie. Nie jestem jej jednak w stanie rozpoznać. Mało co do mnie dociera. Wciąż zastanawiam się dlaczego czuję, jakby moje wnętrzności były co jakiś czas traktowane miotaczem ognia.

       - Jaki wypadek? – Przymykam oczy czekając, aż matka raczy mi odpowiedzieć. Jak niemal zawsze Lydia Summers zbywa moje pytanie i po prostu milczy.

       - Odpoczywaj Rose. Muszę pomówić z lekarzem. – Słyszę jak jej obcasy stukają po podłodze, z każdym krokiem, z którym moja matka się ode mnie oddala.

       - Dzięki za odpowiedź – burczę do siebie.

       Mija dość sporo czasu zanim o własnych siłach potrafię podsunąć się nieco do góry i zaczesać skołtunione włosy w tył, za pomocą własnej ręki. Rozglądam się po szpitalnym pokoju o błękitnych ścianach. Okna są zasłonięte, a jedno z nich chyba otwarte, bo przez cienką pościel czuję przedzierający się do mnie chłód. Nie potrafię powiedzieć czy stoi tu coś więcej niż tylko moje łóżko, kroplówka i pikająca od czasu do czasu maszyna. Moje oczy jakby całkowicie wysiadły. Oddech też zdaje mi się nierówny, a serce jakby zbyt szybkie.

       Chyba mam paranoję...

       Staram się ignorować wszystkie czynniki, które sprawiają, że czuję się jeszcze gorzej, ale po chwili nie jestem w stanie wytrzymać.

       Odgarniam pościel i lekko stawiam stopy na podłodze. Nie wiem co stanie się, kiedy wyprostuję brzuch...

       Liczę do trzech, a potem odbijam się od materaca i staję w pozycji  pół skulonej.

       Od razu łapię się stojaka na kroplówkę i wraz z nim, wolno posuwam się do okna.

       Taka krótka droga w moim wykonaniu trwa nieskończoność, ale wreszcie podpieram się o parapet, rozsuwam kotarę i łapię za klamkę uchylonego okna. Zanim je zamykam, moich uszu dochodzi czyjś głos...

       - Mamy problem panie Angelstone. –  Pod moim oknem stoi Lydia Summers i dwóch mężczyzn w czarnych płaszczach. Na wprost nich, ukryta gdzieś w cieniu, majaczy sylwetka ciotecznego wujka Robin’a Gelles’a.

       - Nie Lydio, to nie MY mamy problem, lecz WY. – Logan odpowiada jej spokojnie, z opanowaniem godnym pokerzysty. – Wasz teren przestaje być neutralny...

       - Loganie, ty chyba nie sądzisz, że pozwolimy takim jak ty zagarnąć ostatnią utopię w Karolinie Północnej. – Moja matka prycha i wkłada ręce do przepastnych kieszeni prochowca... Od kiedy moja matka nosi prochowiec?! – Nie oddamy tej ziemi pod władanie bestiom.

       - Zapędzasz się Lydio. Tkwisz w mylnym przekonaniu, że masz tu coś do powiedzenia.

       - Ależ mam! – Lydia Summers traci rezon. – Nie zapominaj kto do tej pory utrzymywał tu porządek.

       - Nie zapominam. – Mężczyzna burczy, a jego głowa lekko przekręca się w bok. – Chcesz nas po swojej stronie? To przestań podjudzać przeciwnika. Twoja córka nie zawsze będzie zagubionym jagnięciem... Z czasem się dowie...

       - Ten czas nie nadejdzie. – Moja matka mówi z taką pewnością, że sama mam ochotę jej przytaknąć. Nie robię tego jednak, wciąż starając się dosłyszeć coś więcej.

       O czym jest ta rozmowa? 

       - Rose?! – Moje imię wykrzyczane w pokoju, sprawia, że omal nie upadam na podłogę ze strachu.

       - Jasna dupa! – Krzyczę w odpowiedzi odwracają się zbyt szybko. Sprawia mi to ból. – CO?!

       - Czemu nie ma cię w łóżku? Co robisz przy oknie?! Wracaj pod kołdrę zanim szwy puszczą! – Maggie podbiega do mnie i niemal siłą pomaga mi wrócić do łóżka.

       - Było mi zimno, bo jakiś debil zostawił otwarte okno – burczę w odpowiedzi.

       Moja przyjaciółka okrywa mnie szczelnie kołdrą i mam wrażenie, że zmienię się przez to w naleśnika. Dziewczyna przysuwa sobie krzesło bliżej mnie i od razu łapie moją rękę.

       - Jak się czujesz?

       - Nieźle. Po prostu mnie boli.

       - Wystraszyłaś mnie kiedy tak znikłaś... W tym cholernym chaosie nie mogłam nikogo rozpoznać, a tłum pociągnął mnie gdzieś w tył...

       - Opowiesz mi co się stało?

       - Nie pamiętasz? A... No tak, byłaś urżnięta. – Przyjaciółka mierzy mnie karcącym spojrzeniem, ale w końcu wzdycha. – Padło oświetlenie, a potem stało się coś dziwnego... Wszędzie zaczęły wyć psy... Cała impreza się posypała. Połowa ludzi zaczęła odchodzić, a druga zwalać się na stół z jedzeniem... Nie mogłam cię nigdzie dostrzec, a potem Robin do mnie zadzwonił. Miałaś tego pecha, że w pobliżu znalazła się ogłuszona dźwiękiem basów puma... Savannah ma nieźle przesrane...

       Słuchałam jej opowieści jedynie połowicznie, starając się jednocześnie przypomnieć sobie szczegóły tego zdarzenia.

       - Jak długo tu leżę?

       - Od wczorajszego wieczoru. Logan Angelstone zadzwonił po twoją mamę zaraz po tym jak Robin cię tu przywiózł. Przyjechała rano i została do teraz... – Kłamstwo. Nie wiem dlaczego, ale wydawało mi się, że ta historia jest lekko naciągana.

       Nie znalazłam się od razu w szpitalu... Ktoś opatrzył mnie wcześniej...

       Wspomnienia przelewały się przez moją głowę, nie zatrzymując się w niej na dłużej. Zakrwawione ręce, męska twarz... Klęczący Robin...

       A w jedno na pewno nie uwierzę.

       Mojej matki, na pewno nie było tu przez cały ten czas.

       - Meggie... Kto ci powiedział, że moja matka tu była?

       - Widziałam ją rano, kiedy do ciebie przyszłam, a potem był tu też Cam i mówił, że spała na korytarzu...        Czemu pytasz? Nie wierzysz mi?

       - Po prostu to do niej nie podobne.

       - Przesadzasz. Martwi się tak jak ja i mój brat debil...

       Uśmiechnęłam się do niej delikatnie.

       Jeszcze przez pół godziny Maggie opowiada mi jak Savannah obrywała od swojego ojca za urządzenie nielegalnej imprezy urodzinowej w „niebezpiecznym” miejscu. Potem muszę pożegnać się z przyjaciółką, bo kończą się godziny odwiedzin.

       Kiedy znika za drzwiami posyłając mi całusa, układam się wygodniej na twardym materacu szpitalnego łóżka i wpatruję się uważnie w okno, wracając do podsłuchanej rozmowy mojej matki z wujkiem Robin’a.

       Neutralna ziemia, bestie... Jakie fakty są przede mną ukrywane?

_____________________________________________

Welcom Back.

Rozdział to dno. Według mnie. Według was...? No dalej, proszę o szczerość.

Przepraszam za długi spoczynek. Miałam problemy z uruchomieniem fabryki "oryginalnych" pomysłów.

Dziękuję tym, którzy czekali wytrwale. 

Do następnego: 

xoxo