XV. Otwarte oczy

       Wielkie bydle spuszcza głowę i wydaje z siebie coś pomiędzy warkotem, a piskiem. Dźwięk ten jest na tyle przerażający, że w jednej chwili moje nogi przypominają sobie jak się biega. Odwracam się gwałtownie, nie patrząc już na Logan’a i szybciej niż w normalnych sytuacjach wbiegam na górkę, z której się uprzednio stoczyłam.

       Łapię za boczne drzwi coroneta i wskakuję na siedzenie, jakby od tego czy znajdę się w środku, zależało moje życie.

       Może właśnie zależy!

       W pierwszej chwili jedynie patrzę przez okno, jak Logan wolno cofa się przed wilkiem, w drugiej bluzgam na siebie, że tak po prostu go tam zostawiłam. Pod koniec trzeciej znów robię coś niemądrego. Cała w dziwnych drgawkach, znów otwieram drzwiczki.

       Ojciec zawsze woził ze sobą broń. Zawsze, bez względu na okoliczności. Po śmierci Ronald’a Summers’a nadal leżała w schowku, bo nie potrafiłam jej z niego wyjąć; tak jak i reszty zabukowanych w nim dupereli.

       Teraz trzymając pistolet w prawej dłoni, unoszę drżącą rękę i celuję w monstrualne zwierzę. Zanim Logan zdąża krzyknąć, mój palec opada na spust i broń wypala.

       Widzę jak szare futro na barku wilka zmienia kolor na rdzawy, w czasie gdy powietrze tnie żałosny skowyt. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy strzeliłam świadomie czy też nie. Strach i lekka panika na widok dość niecodzienny, zdała się wziąć górę nad zdrowym rozsądkiem.

       Logan podbiega do zwierzęcia unoszącego postrzeloną łapę. W jego ruchach dostrzegam niezwykłą delikatność, kiedy łapie wilka za łeb i nakazuje mu spojrzeć sobie w oczy.

       Kiedy myślę, że wszystko co dziś miało mnie zaskoczyć i zszokować już się zdarzyło, wilkiem u dołu wstrząsa fala spazmów. Powietrze wokół niego mgli się lekko, lecz ja widzę wszystko. Kark zwierzęcia wykręca się niemożliwie, a kości w jego ciele zdają się łamać. Ten dźwięk drażni mi uszy. Wilk wyciąga łapy przed siebie i kładzie się brzuchem na ziemi, jakby właśnie na jego grzbiecie usiadł facet z nadwagą. Skomli, piszczy i warczy. Jego nozdrza to się poszerzają, to zwężają. Mam wrażenie jakbym właśnie oglądała obleśny horror, albo program o katowaniu zwierząt.

       Wilk skomli po raz ostatni i przez chwilę się nie rusza. Jedynie jego klatka piersiowa unosi się wolno do góry i w dół. Potem wszystko znów zaczyna się od początku. Odczuwam chore zafascynowanie tą sceną.

       - Rosen! Nie patrz! Odwróć się, słyszysz?! – Krzyk Logana dochodzi moich uszu, ale nie wdziera się głębiej do świadomości. Dalej jak zahipnotyzowana patrzę na męki postrzelonego wilka.

       Moje źrenice rozszerzają się w niemałym szoku, kiedy po kilku minutach paskudnych drgawek, zwierze już nie jest zwierzęciem.

       A nagim chłopakiem.

       Serce zamiera mi w piersi. Blade ciało leży bez ruchu, a jasne włosy osłaniają zmęczoną twarz, której z tej odległości nie jestem w stanie dobrze dostrzec.

       Ja jednak wiem, kto leży na trawie obok klęczącego Angelston’a.

       - Robin – szepczę do siebie, jakbym chciała się przekonać, że to nie może być prawda. Potem upuszczam broń. Tak po prostu, pistolet wypada mi z ręki.

       Drżę i nie wiem już co powinnam ze sobą zrobić. Nie wiem co tu się przed chwilą stało. Jestem cholernie zagubiona!

       Z transu wyrywa mnie kolejny krzyk. Kolejny nad wyraz spokojny rozkaz Logan’a.

       - Pomóż mi! Musimy go zawieść do domu!

       Nie wiem dlaczego po prostu nie wsiadam do auta i nie odjeżdżam. Nie wiem po co zbiegam z górki i kolejny raz staję u jej podnóży.

       Moje spojrzenie spoczywa na nagim torsie Robina. Może to głupie, ale w mojej głowie pojawia się beznadziejna myśl o tym, że chłopak ma bardzo ładne i kształtne ciało.

       Na ustach rannego wykwita delikatny uśmiech, kiedy zielone oczy dostrzegają wyraz mojej twarzy.

       - Widzisz coś co ci się podoba? – Pyta słabym głosem, po czym jęczy i mocniej zaciska rękę na krwawiącym barku.

       Przenoszę wzrok na tę ranę. Tę samą, którą zadałam wielkiemu wilkowi niedługi czas temu.

       - Czym ty do diabła jesteś? – Wypalam, bez jasnego powodu cofając się o krok.

       Logan spuszcza nieco głowę i słyszę jego ciężki oddech. Robin spogląda na wujka, a potem na mnie.

       - Jestem... Sobą. – Mówi tylko, zanim mdleje na moich oczach.

       Razem z Logan’em układamy bezwładne ciało Robin;a na tylnych siedzeniach mojego auta. Przez cały czas staram się nie patrzyć tam, gdzie dziewczyny na pierwszej randce często mają ochotę się znaleźć; między nogami swojego chłopaka.

       Kręcę głową i dalej, wytrwale nie spuszczam wzroku niżej. Z bagażnika wyciągam stary koc i podaję go Angelston’owi, który robi z niego użytek i okrywa swojego krewniaka.

       Zasiadam na miejscu pasażera, bez słowa patrząc się wprost przed siebie. Wcześniej Logan zgarnął i ponownie zabezpieczył broń mojego ojca, odkładając ją na jej miejsce.

       Wujek Robin’a odpala silnik i zanim rusza jeszcze raz na mnie patrzy.

       - Dlaczego strzeliłaś? – Pyta po chwili.

       - Bo myślałam, że cię zaatakuje. – Odpowiadam automatycznie.

       - A dlaczego... – Zaczyna, ale w tej samej chwili ja miażdżę go spojrzeniem.

       - To chyba ja powinnam zadawać pytania, nie sądzisz?! – Krzyczę. Nie jestem w stanie mówić o tym spokojnie.

       - Masz rację. Pogadamy na miejscu. – Wzdycha i wreszcie rusza z pobocza.

       Jakąś chwilę przed parkowaniem na podjeździe mojego domu, zdaję sobie sprawę, że płaczę. Ocieram więc łzy i wysiadam trzaskając drzwiczkami. Podpieram się pupą o samochód. Serce bije mi nierówno i chyba nie ma zamiaru się uspokoić.

       Nic nie rozumiem. Niczego nie jestem w stanie pojąć.

       - Wszystko w porządku Rosen? – Logan staje naprzeciwko mnie i niepewnie kładzie rękę na moim ramieniu. Strącam ją.

       - Nie – odpowiadam dobitnie. – Czy możesz mi wyjaśnić, co się tam kurwa stało?! Jak do diabła... Czym wy jesteście?!

       Wujek Robin’a patrzy na mnie i nie przerywa gdy mówię. W jego oczach widzę współczucie i po chwili również rezygnację.

       - Wyjaśnię ci wszystko, obiecuję, ale pomóż mi z Robin’em. On jest teraz zagubiony w równym stopniu co ty.

       Kiwam głową, wyrażając swoją zgodę.

       Wnosimy Robin’a do domu starej Angelstone i kładziemy go na kanapie w salonie. Od mojej ostatniej wizyty tutaj, wszystko zostało uprzątnięte i odpowiednio poukładane.

       Żadne kartony już nie walają się po korytarzu, zastawiając dostęp do pomieszczeń. Meble ustawiono w sposób bardzo odpowiedni dla małych przestrzeni, optycznie je powiększając.

       Salon w domu Angelstone’ów, jest duży. Kamienny kominek wbudowano w południową ścianę i postawiono przed nim kanapę, pasującą kolorystycznie do szmaragdowych ścian. Nad kominkiem wisi płaski telewizor, a obok niego również dość duże głośniki.

       Rozglądam się po pomieszczeniu. Na ścianach co jakiś czas wiszą odremontowane obrazy, w kątach stoją amatorskie rzeźby. Pokój godny młodego artysty.

       - Ładnie tu – mówię cicho, kiedy Logan wraca z piętra dzierżąc w dłoni komplet ubrań dla Robin’a.

       - Dziękuję – mruczy pod nosem. – Sam go remontowałem.  Napijesz się czegoś?

       - Nie. Poczekam na wyjaśnienie. – Zakładam ręce na piesi i zdecydowanym krokiem podchodzę bliżej        Logan’a nieco naruszając jego przestrzeń osobistą. – Czym jest Robin? Ty też potrafisz zmieniać się w zwierzę? Wasze wycie słyszę czasem w nocy? Co tak naprawdę tu robicie? Dlaczego moja matka ci ufa? Ona wie? To wy zabiliście tamtą kobietę i mojego ojca? – Nie wiedziałam, że mam tyle pytań, póki ich wszystkich z siebie nie wyrzuciłam.

       Wujek Robin’a patrzy na mnie, po czym łapie moje ramiona i przyciąga do siebie. Jestem kompletnie zaskoczona tym, że mnie przytula.

       - Odpowiem. Odpowiem na wszystko, ale zaklinam cię dziewczyno... Nie bój się. Słyszę jak szybko bije twoje serce.

       - Słyszysz?

       - Słyszę, widzę i czuję znacznie więcej niż inni.

       - Czym jesteś? – Powtórzyłam pierwsze pytanie.

       Logan puszcza mnie i odsuwa się na znaczną odległość. Patrz najpierw na kanapę, na której położyliśmy Robin’a, potem na łuk stanowiący wyjście z salonu.

       - Chodź. – Mówi i sam kieruje się w stronę łuku.

       Ciekawie podążam za nim, nie pozwalając mu się zbyć. Mężczyzna wchodzi na schody, więc idę za nim, kompletnie nie myśląc o tym, dokąd mnie prowadzi.

       Kiedy na piętrze, otwiera przede mną jedne z ciemniejszych drzwi i puszcza przodem, z wahaniem przekraczam próg tajemnego pokoju.

       Całą przestrzeń wypełniają regały z książkami i tylko na samym środku stoi stolik i krzesła. Logan gestem nakazuje mi usiąść na jednym z nich, więc posłusznie na nim siadam. Patrzę jak wujek Robin’a szpera po jednym z regałów, a potem ściąga z niego opasły tom oprawiony w skórę.

       Kładzie go przede mną i patrzy uważnie na moją reakcję.

       - Likantropia? – Dziwię się odczytując tytuł tomu. Mężczyzna przytakuje. – Jesteście... Wilkołakami? –        Przełykam ślinę.

       Dopiero teraz naprawdę otwieram oczy na to, co mnie otacza...

__________________________________________

Obiecałam więc jest. Tylko nie pod wieczór, a w sumie w nocy xD

Wiem, że do dupy, bo pisałam na szybko i do tego czując się totalnie zmęczona.

Poprawię go później.

Tymczasem dzięki za poprzednie opinie na temat opowiadania, jestem mile zaskoczona, że tak się podoba.

Do następnego :*