XXIV. Plan

       Maggie wyprowadza mnie z rezydencji tylnym wyjściem, którego nikt o dziwo nie pilnuje. Nie dziwię się, nie często tylne wyjścia umieszczane są za regałem w najmniejszej bibliotece na piętrze. Najciszej jak obie potrafimy schodzimy po niepewnych schodach przeciwpożarowych. Kiedy jeden z metalowych stopni chybocze się i trzeszczy, wstrzymuję oddech. Dopiero po chwili decyduję się schodzić dalej. Mag trzyma mnie za rękę, drugą podpierając się o pordzewiałą barierkę. Przymyka oczy przed skokiem z ostatniego stopnia. Idę w jej ślady, a kiedy moje stopy stykają się z ziemią, przyjaciółka ciągnie mnie w biegu. Chowamy się co chwila za konarami drzew, lub bez wahania kładziemy na ziemi w krzakach. Żadnej z nas nie interesuje w tej chwili jak bardzo się pobrudzi.

       Po całym terenie krążą ludzie z miasteczka, uzbrojeni niemal po zęby. Każdy ma co najmniej pistolet u boku. Serce bije mi zbyt szybko i jest zbyt bliskie zawałowi, bym mogła się teraz nad tym zastanawiać. Ufam Magg. Nie mam czasu na zastanawianie się czy słusznie.

       - Dlaczego to robicie? – Pytam cicho, kiedy nadarza się okazja. Maggie czeka właśnie na wolną drogę między jednym z budynków administracyjnych, a parkingiem. Jeszcze tylko kawałek dzieli nas od jej brata i Logan'a Angelstone’a.

       - Jesteś naszą przyjaciółką, po za tym mam złe przeczucia – nie spodziewam się, że odpowie. Kiedy jednak to robi lekko kiwam głową i mimo ochoty nie zadaję dokładniejszych pytań. Najważniejszą rolę gra teraz czas. Czas na wydostanie się z terenu posiadłości, na odnalezienie nowej jamy Watahy Północy – bo tylko idiota myśli, że zostali tam gdzie poprzednio znalazł ich Colt i moja babcia – i czas na wydostanie Robin’a.

       Teraz wszystko jest nieco bardziej skomplikowane.

       Maggie daje sygnał ręką i obie jak najszybciej umiemy przebiegamy przez ścieżkę wysypaną żwirem. Padamy na kolana tuż za kołami dużego, terenowego jeepa. Pod podwoziem widzimy dwie pary czarnych, wojskowych butów i jak na rozkaz wstrzymujemy oddech. Spoglądamy na siebie. Kiedy nogi i ich właściciele wreszcie się oddalają, wstajemy przygarbione i omijamy resztę aut.

       Przy białym chevrolecie stoi Camerot z niecierpliwością wybijając cichy rytm na lusterku wstecznym.

       - Nareszcie. Pakujcie się! Adam odpal silnik! – Spoglądam na siedzenie kierowcy zajęte przez postawnego mężczyznę. Nie znam go. Ma jasno brązowe włosy i oczy w kolorze miodowym. Jest nawet przystojny i nie przekracza jeszcze dwudziestu siedmiu lat.

       Maggie ciągnie mnie znów za rękę w kierunku paki vana. Bez słowa wpycha mnie do środka. Logan leży po jednej stronie na lichym kocu, a obok niego stoi skrzynka na narzędzia i apteczka. Siadam obok mężczyzny, który wciąż wygląda nie najlepiej.

       - Jak się czujesz? – Szepczę pytanie, kiedy Magg zatrzaskuje drzwiczki paki i otacza nas półmrok, rozproszony jedynie przez światło wlewające się z kabiny.

       Rodzeństwo wsiada do przodu, a Cam klepie kierowcę po ramieniu.

       - Dzięki za pomoc – słyszę i spoglądam w stronę małego okienka umieszczonego na ściance, dzielącej tył i przód busa.

       Logan też spogląda w tamtą stronę, ale nie przywiązuje większej uwagi ani do kierowcy, ani do dwójki pasażerów. Zwiesza głowę powstrzymując jęknięcie.

       - Nie powinieneś z nami jechać, odwieziemy cię i sami odbijemy Robin’a – zaproponowałam od razu. Logan uniósł na mnie spojrzenie zielonych oczu i zaprzeczył ruchem głowy.

       - Nie. Muszę tam być z wami. Co jeśli nie zdążycie przed pełnią? Po za tym... Chyba jestem pesymistą, ale jakoś nie wierzę, że pół wilk, dwoje ludzi i koleś, którego nawet nie znam, zdołają odbić jednego początkującego wilkołaka z łap na pół doświadczonego stada zabójców – mówi to jednym tchem, szybko i niemal żałośnie.

       - Ej, stary, ten „koleś” świetnie cię słyszy siedząc metr albo dwa od ciebie. Doceń to, że pomagam takiemu jak ty. Równie dobrze mógłbym cię dobić i lać na twojego skundlonego krewniaka – Głos kierowcy to przyjemny dla ucha baryton, ale słowa są tak złośliwe, że instynktownie wyobrażam sobie Colt’a, mówiącego dokładnie to samo.

       - Kim jesteś? – Pytam kiedy mężczyzna zaczyna grzać silnik chevrolet’a.

       - To Adam Everett – odpowiada Camerot i przez chwilę zapada cisza. – Przyrodni brat Colt’a.

       I wszystko jasne. 

       Wiedziałam, że tylko Everett mógłby być tak bardzo bezpośredni! Słyszałam o przyrodnim bracie Colt’a, ale tylko cząstkowe informacje. Ponoć nie uznawał swojego nazwiska, ani brata. Był po prostu kolejnym płodem ojca, którego pewnie i tak nie zdążył poznać. Do tego wcale nie podobnym.

       Blake’a Everetta nikt nie zdążył poznać, pewnie nawet jego żona i kochanka. 

       Przyjmuję do wiadomości to kim jest nasz kierowca i o nic więcej nie pytam. Dość pytań.Czas trochę podziałać.

       - Kiedy będziemy podjeżdżać pod bramę ty i ten drugi zarzućcie na siebie koc. Najlepiej połóżcie się jakoś i nie ruszajcie, jasne? Jeśli przy bramie stoi zastępca szeryfa i ten palant ze stacji to bez kontroli łatwo wyjedziemy – instruuje Adam i wyjeżdża z parkingu. Żwir trzeszczy pod oponami vana, a mi po raz kolejny przyspiesza puls. Spoglądam na Logan’a słuchającego z niejaką uwagą. Po jego minie widzę, że jest w aucie tylko na poły. Wzdycham.

       -  Łatwiejszy był wjazd... – burknęłam pod nosem, ale starszy Everett musiał to wyłapać.

       - Najprościej jest wjechać w pędzie, gorzej wyjechać z tym samym pośpiechem, maleńka – zakpił ze mnie. – Ci wszyscy ludzie myślą, że kiedy wprowadzi się ich w podstawy i da broń, od razu są wielkimi zabijakami. Nie wiedzą, że się mylą, aż do końca... Najczęściej ich końca. – Prychnięcie po tej wypowiedzi podpowiada mi, że Adam wcale nie pała sympatią do ludzi z Gold Feather.

       - To po co się ich w to wplątuje? – Pyta moja przyjaciółka z sąsiedniego siedzenia w kabinie.

       - Dla iluzji i pewności. Iluzji, że łowcy są liczniejsi niż przypuszczały kundle i pewności, że w razie czego tę złudną liczebność jednak da się wykorzystać. Robią to za każdym razem kiedy polują. Mają te swoje regulaminy i kodeksy, śledzą watahę i wybierają miejsce. Łapią debili, którzy chcą się pobawić w świat paranormalny, a potem... No to zależy jak wielu z nich potrafi myśleć w sytuacji zagrożenia – znów prychnięcie.

       Czyli Olena nie jest tu przypadkiem, to nie toczy się tylko w gronie rodzinnym. Nie chodzi tylko o mnie, matkę czy nawet Gold Feather.

       - Po co polują? Jakie są powody, albo... Co musi zrobić wataha, by być ściganą?

       - Musi być niepodległa jak państwo. Alfa takiej watahy nie raportuje działań stada Odgórnemu Alfie. Nie mówi co, kiedy i ile zabija jego sfora. Nie zdaje liczb. Jest oderwany od struktury.

       - To jest tu jakaś struktura?

       - Jest. – Wtrąca się Logan. – To takie szczeble... Ale chyba nie teraz będziemy o tym mówić? Brama... – Angelstone podparty o cienką ściankę wskazuje palcem przednią szybę.

       - No widzę – burczy Everett i lekko hamuje. – Narzućcie na siebie koc

       Zgodnie z poleceniem ja i Logan kładziemy się płasko obok siebie, na podłodze chevrolet’a i nasuwamy na siebie długi koc. Logan’owi idzie to ciężej ze względu na dość marny stan. Koc jest szorstki i śmierci piwem, ale nie warto teraz narzekać.

       - Ani słowa. Nie ruszajcie się, to może jakoś przejedziemy

       - Wiemy! – Odpowiadamy razem z Loganem w tym samym czasie.

       Samochód hamuje i słyszę już tylko jak czyjeś buty rozgniatają żwir na podjeździe. Wstrzymuję oddech.

       - Dokąd się wybierasz z tymi dzieciakami, Everett? – Pyta zastępca szeryfa. Rozpoznaję go po charakterystycznym nosowym głosie. Kiedyś jakiś szczeniak rozwalił mu kamieniem przegrodę nosową.

       - A jak myślisz, Parwell? Chcę ich odwieźć do domu. Są zmęczeni i stanowczo nie pasują do waszego małego gangu mścicieli – prycha.

       - Grzeczniej, Everett! To, że nie jesteś z Gold Feather nie uprawnia cię do takich odzywek. To nie gang mścicieli, to zgrupowanie...

       - Polegające na masowym samobójstwie

       - To bestie, które trzeba wygnać z miasteczka! Było tu bez nich spokojniej!

       - Faktycznie, nie mieliście tyle pracy. A teraz zwłoki, zaginione zwierzaki domowe – Adam raczej mało się przejmuje tym, że mówi do zastępcy miejscowego szeryfa. Zdaje się wyluzowany i jak jego młodszy brat; ocieka sarkazmem.

       - Pierdol się – Parwell’a widać łatwo wytrącić z równowagi. Tego nawet nie wiedziałam.

       - A jesteś chętny? – Samochód rusza z piskiem opon zanim dosłuchuję się odpowiedzi zastępcy.

       Dopiero po przejechaniu kilkunastu metrów, Adam pozwala nam zrzucić koc.

       - Nie było najgorzej – odzywa się Camerot i śmielej opiera o swoje siedzenie pasażera.

       - Mów za siebie, nie zapominaj, że w środę mamy obiad z Parerll’ami – Maggie trąca brata ramieniem.        Podnoszę się na kolana i podpieram o ściankę między kabiną, a paką.

       - Co teraz? Mamy jakiś dalszy plan?

       Ale wszyscy milczą.

       No jasne... Nikt nie wie co dalej...

       - Po pierwsze broń – odzywa się wreszcie kierowca.

       - Po drugie lokalizacja watahy – dorzuca Camerot

       - Po trzecie świadomość tego, że zadanie jest niemal niewykonalne – zakończa Logan z westchnieniem.

       Trzy pary oczu, w tym moje własne wbijają się w rannego mężczyznę.

       - Przypomnij mi, czyj to był pomysł? – Odzywa się Adam do Camerot'a i dostaje w bok od siedzącej bliżej Magg.

       Teraz bardziej skupiam się na Logan’ie niż reszcie „Drużyny Pierścienia”. Zachowanie chłopaka zmieniło się od naszej rozmowy w sypialni na piętrze.

       - Martwię się, Rose – szepcze w końcu, najwyraźniej chcąc, bym tylko ja dosłyszała jego słowa. – Martwię się, bo obiecałem mu, że w tę pierwszą noc będę z nim. Miałem pomóc. Nigdy nie łamię obietnic, Rose. Miałem wreszcie mu się na coś przydać – zaciska pięści.

       - I nie zawiedziesz go. Ja też go nie zawiodę. Odbijemy Robina - uśmiecham się pewniej niż się czuję.

       Po tym cichym wyznaniu i kilku pomysłach co do pobytu Watahy Północy, Adam podwozi nas pod dom Angelstone’a. Chwilę czekamy z Magg na męską część załogi, aż ta upora się z zapasem broni na wilkołaki, którą Logan zabukował gdzieś w domu po babci.

       Przez równe dziesięć minut dręczą mnie różne myśli. W głowie piszę setkę scenariuszy, ale żaden, nie kończy się happy endem. Jutro ktoś zginie. Przecież musi... Tak jest zawsze; w filmach, książkach... Nawet jeśli mówią, że to nie ma nic wspólnego z życiem. Fakt. Z szarą monotonią niewiele; ale z TAKIM życiem dość dużo.

       Magg odwraca się do mnie i lekko uśmiecha.

       - Czy tylko ja mam złe przeczucia? – szepcze do mnie, a jej głos leciutko drży zdradzając poddenerwowanie.

       - Nie. Ja też prawie sram w majtki – odpowiadam i wychylam się za drzwiczki paki, by sprawdzić, czy Logan, Camerot i Adam już wychodzą.

       Logan stoi na ganku i spogląda w niebo na prawie już pełny księżyc. Jutro przybędzie mu kawałka... Jutro gra potoczy się o wysoką stawkę.

       Camerot i Adam razem wynoszą wielką skrzynię z domu Angelstone’a. Wysiadam z paki, by samej im trochę dopomóc, a kiedy kufer ląduje na tyle, cała nasza piątka patrzy po sobie.

       - No to broń możemy odhaczyć z listy. Krewny kundla ma tu cały arsenał – sapie Adam zmęczony tachaniem skrzyni ważącej chyba tonę. Camerot ociera czoło, a ja nie komentuję już tego, jak starszy Everett nazwał Robina. Angelstone chyba też woli nie wdawać się z nim w dyskusje.

       - Zobaczą, że nas nie ma... – szepczę. O tym też myślałam podczas ich nieobecności.

       - Znam miejsce gdzie możemy się przekimać i doszlifować szczegóły planu... Zanim zauważą wasze zniknięcie przyjdzie świt i wszyscy będą się szykować na własną akcję... – odpowiada mi Adam.

       - Jaką akcję? – Magg budzi się z lekkiego letargu.

       - My idziemy po Robina, oni po Alfę i całą watahę. Nie myślcie, że będą na coś czekać. Musimy być po prostu szybsi.

       - Czy to nie głupota, atakować wilki w czasie pełni księżyca? – Logan unosi brwi spoglądając na Everett’a

       - Nie w czasie przesilenia – Angelstone blednie na twarzy i obawiam się, że zaraz zemdleje.

       - Przesilenie... To jutro...

       - Brawo, medal za odkrywczość? – Sarczy brat Colt’a po czym wskazuje mi i Logan’owi pakę. – Ładujcie się. Nie ma czasu. Do Eden trochę drogi.

       - Eden?! Oszalałeś?! –  Miasto Eden w hrabstwie Rockingham było trochę ponad sto kilometrów od małego Gold Feather.

       - To jedyne miejsce po za miasteczkiem, gdzie nie ma ani łowców, ani wilczych tropicieli. Nie zapominaj Rosen, że gra toczy się po części o ciebie. Tak więc pakuj się z tym pesymistycznym paniczem na pakę i ruszamy. Po drodze Camerot zaznaczy na mapie kilka najgęstszych obszarów leśnych wokół Gold Feather. Sprawdzimy je w południe, a wieczorem zaczniemy zabawę...

       - Jest mi niedobrze na samą myśl – komentuję.

       - To puść pawia, słonko i pogódź się z rzeczywistością. Powitałbym cię w tym świecie, ale Rasmus dobrze cię już w nim ugościł

       Jedno jest pewne... Nie polubię Adama. Już wolę złośliwości Colt’a.

_________________________________________________

Szablon wstawię niestety już jutro, gdyż pojawi się on na Land of Grafic coś po północy, a mnie wyznaczono limit czasowy właśnie do godziny 00:00. Małe ostrzeżenie dla każdego, kto decyduje się na szczeniaczka: PRZEMYŚLCIE TO! SERIO!

Dwa miesiące od poprzedniego wpisu... To zbyt długo. Postaram się to teraz lepiej kalkulować, ale jak zawsze nie chcę niczego teraz obiecywać.

Tymczasem zapraszam do lektury rozdziału i może TYM RAZEM kogoś zaskoczyłam. Jak nie to jeszcze spróbuję! Nie ma tak łatwo! Naprawdę nie chcę trzymać się żadnego oklepanego szablonu. Tematyka jest już oklepana, ale należy do jednej z moich ulubionych! O!

Komentujcie wytrwali Wy moi czytelnicy.