XXI. Stado

       Mężczyzna, którego opłakiwałam nie cały miesiąc temu stoi teraz przede mną i pobłażliwie się uśmiecha.        Nie potrafię na niego patrzeć bez łez cisnących się do oczu i złości pukającej do serca.

       - Tato – powtarzam, ale mężczyzna reaguje jedynie cichym śmiechem.

       Co go tak bawi, do diabła?! Znów łapię za kraty, napierając na nie całym ciałem. Chcę się zbliżyć - sprawdzić czy to co widzę jest rzeczywiste.

       - Odezwij się!

       - Nie jestem twoim ojcem, Rosen. – Głos też jest podobny, niemal identyczny do tego, który pamiętam.        Słowa jednak całkowicie do niego nie pasują.

       Odsuwam się nieco od krat, nie spuszczając wzroku z mężczyzny oświetlonego przez księżyc.

       - Więc kim jesteś? – Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że zachrypłam, a mój głos drży.

       Chłopak, który niedawno ze mną rozmawiał zbliża się nieznacznie do mojego małego więzienia. Obserwuję go ukradkiem, nie chcąc, by cokolwiek teraz mnie zaskoczyło. Czuję się jak zaszczute zwierzę, któremu na kilka sekund dano nadzieję.

       - Kim jesteś?! – Powtarzam pytanie szarpiąc za metalowe pręty. W tej sytuacji bardzo szybko ulatnia się moja cierpliwość i zdolność do racjonalnego myślenia. Po prostu nie chcę czekać i myśleć. Chcę udawać, że to wszystko to jakiś chory, makabryczny sen, odgrywający się w mojej głowie.

       - Spokojnie, Rosen. Santiago... – Mężczyzna kiwa głową na chłopaka przy mojej klatce, a ten przekręca klucz w starym zamku i mnie z niej wyciąga.

       Nie musi szarpać, idę sama. Do jakiegoś czasu. Potem staram się wyrwać i podbiec do klatki Robin’a.        Kiedy próbuję to zrobić, Santiago staje za mną wykręcając mi ręce i przytrzymując dłonie przy łopatkach. Chłopak nawet nie stara się być delikatny. Jęczę z bólu, ale to go tylko bawi.

       - Nie jesteś zbyt inteligentna co? – Pochyla się i warczy mi do ucha. Odpowiadam jedynie krótkim szarpnięciem.

       - Santiago, bądź milszy dla mojej bratanicy. – Mężczyzna, który wygląda jak mój ojciec, ale upiera się, że nim nie jest, znów się odzywa. Tym razem jego słowa mają dla mnie większe znaczenie.

       - Bratanicy?! – Szarpię się, ale Santiago znów doprowadza mnie do jęku.

       Zaczynam naprawdę nie lubić tego aroganckiego dupka.

       Mężczyzna macha ręką, nakazując tym samym, by mnie puszczono. Chłopak robi to niechętnie i popycha mocno do przodu.

       - Mój ojciec nie miał braci! Był jedynakiem! Nie mam innej rodziny poza mamą i dziadkami. – Krzyczę, jakby krzyk mógłby mi w czymś pomóc. Niestety okazuje się, że tylko bawię mężczyznę swoją agresją.

       - Niech zgadnę, Ronald ci to powiedział? A może Lydia? Może oni oboje? – Nieznajomy podchodzi bliżej, a błysk, który na chwilę gości w jego oczach nakazuje mi się cofnąć. Nie rozumiem sytuacji i może dlatego nie wiem jak powinnam się zachować, kiedy facet kładzie mi dłoń na ramieniu.

       - Powiedz mi, Rose... Wiedziałaś, że za młodu twoja matka i ojciec uciekli do Anglii, by się pobrać? Wyjechali z Karoliny, by zamieszkać u rodziców Lydii? – Unosi brwi, ale nie czeka długo na odpowiedź. Chyba widzi ją w moich oczach. – Wiedziałaś, że uciekali? Że nie powinni być razem... – Nie odzywam się.        Nie wiedziałam. Nie wiedziałam żadnej z tych rzeczy. Rodzice nigdy dużo nie opowiadali. Skupiali się jedynie na tym, że się pokochali i wzięli ślub. Nigdy nie mówili gdzie i jakich okolicznościach.

       - Na Boga! – Mężczyzna śmieje się, wskutek czego miażdży mi ramię w uścisku. – Ty niczego nie wiesz! – Wyrzuca. – Nie rozumiesz... Teraz wiem, dlaczego od razu uwierzyłaś tym dwóm nomadom! – Wyrzuca ręce w górę.

       - Kim jesteś? – Szepczę nieco stłamszona przez jego słowa. – Jak się nazywasz?

       Mężczyzna patrzy na mnie. Jego oczy są jak oczy mojego ojca; brązowe, niemal czarne. Ale coś w nich nie gra. To nie ten sam odcień... Nie ten sam wyraz.

       - Jestem Rasmus Summers. Bliźniak twojego ojca... Jak wolisz, twój wujek. – Boli jak policzek. Każde jego słowo wypowiedziane z tak brutalną szczerością.

       Cofam się, spuszczając wzrok na ziemię. Teraz gubię się nawet w ocenie tego kim sama jestem. Nie znam swojej rodziny... Nie znam ludzi, którymi się otaczam. Nie potrafię oszacować komu ufam słusznie, a kto mnie okłamuje.

       To wszystko wali się teraz na moją głowę i czuję ucisk wokół serca tak ogromny, że na dłuższy czas przestaję oddychać. Zaburzony rytm serca sprawia, że oczy chłopaka imieniem Santiago i mojego nowo zyskanego wujka wbijają się w miejsce, w którym stoję.

       - Przemienia się? – Słyszę szept, ale nie wiem skąd dochodzi.

       - Nie. To tylko arytmia...

       Po tym jak wszystko zwolniło, zaraz pod wpływem zimnej wody wylanej mi na twarz, znów przyspiesza. Łapię oddech, czując jak mięśnie, których do tej pory nie czułam, znów pracują w odpowiedni dla siebie sposób.

       Łapię się za serce.

       - Jezu – szepczę chrypliwie i siadam na ziemi. 

       Rasmus przykuca obok mnie i patrzy mi w oczy, jakby to co przed chwilą się stało było dla niego nie lada rozczarowaniem.

       - Słaba jesteś bratanico. Choć, może nie aż tak, jak twój ojciec – mamrocze. – Twoje żółte oczy przeczą jednak twojej słabości. Ile wiesz, Rose?

       - Jak... widać... niewiele – krztuszę.

       Rasmus podciąga mnie do góry i trzymając rękę na jednym z moich kręgów, nakazuje mi się wyprostować.

       Na polanie, oprócz dwóch klatek, w których oddzielnie leżą Logan i Robin, w tym jednej pustej – mojej własnej – tłoczą się ludzie, których widzę po raz pierwszy.

       Tłum budują głównie chłopcy od piętnastu lat wzwyż. Kobiet jest tu naprawdę mało. Mogę naliczyć tylko cztery, albo pięć. Mimo tego jak imponująco wygląda liczebność tej grupy, coś w niej nie jest w porządku i od razu to widzę. Kilku chłopców i dwie kobiety są spychane na margines. Reszta warczy na nich, lub szturcha w ramach chorej rozrywki. Dwadzieścia par oczu patrzy na mnie i Rasmusa, kiedy mężczyzna zwraca na nas uwagę.

       - Tak więc teraz się nareszcie dowiesz – słyszę szept przy lewym uchu. – Rosen Summers... Poznaj powód dla którego twój ojciec i matka całe życie cię okłamywali. Powód ich haniebnej ucieczki i niedopuszczalnej żądzy... O to Wataha Północy! Jesteśmy tu w ramach odwetu... I niestety, nie tak jak zakładała twoja matka, nie damy się przekupić, czy ugłaskać, dwóm nic nie znaczącym nomadom!

       Drżę pod wpływem tych słów, wypowiedzianych głosem pewnym, mocnym i zdecydowanym. Głosem mojego ojca.

       Mrugam. Tłum zebrany na polanie zaczyna wiwatować, niektórzy unoszą głowy i wyją, jakby już byli w wilczych skórach.

       Rasmus znów nachyla się do mojego ucha.

       - Jesteś córką wilka-zdrajcy, który pokochał i posiadł opiekunkę stada. Bety, który zrezygnował z bronienia honoru własnej watahy. Ronald odrzucił wilczą naturę, Rose. Ukrył swoje jedyne dziecko i zawalczył o teren, który do czasu śmierci poprzedniego alfy był neutralnym gruntem. Żadna wilcza łapa nie postała w Gold Feather, aż do tej pory... Nie pozwolimy odebrać sobie tych lasów. Wilk, którego tak polubiłaś również nic nie wskóra...

       - Co zrobiliście Robin’owi?!

       - Pytanie powinno brzmieć: Co mu zrobimy, Rose. To nomada. Samotny wilk, wkraczający na strefę innej watahy. On i jego brat krwi nie przeżyją jutrzejszej pełni.

       - Masz na myśli Logan’a? – Nie rozumiem określenia „brat krwi” – Dlaczego? – Drży mi dolna warga, jakbym zaraz miała się rozpłakać.

       - Dla zasady. Wszystko opiera się na zasadach, bratanico. Nie rozumiem jedynie dlaczego Ronald cię na to nie przygotował. Podobno potrafił przewidywać konsekwencje swoich czynów... Dlaczego zatem wychował swoje dziecko jako w pełni człowieka? – Prycha.

       - Jestem człowiekiem.

       - W połowie na pewno. W tej przeklętej połowie należącej do twojej piekielnej matki. Ale to się zmieni, Rosi... – Rasmus nie kryje rozbawienia, kiedy nie kontroluję własnego ciała i mimowolnie się wzdrygam. – Nie masz się czego bać. Od dawna powinnaś być tu gdzie jesteś. Problem w tym, że za długo tkwiłaś w świecie wykreowanym przez rodziców.

       Dlaczego stojąc tu - wystawiona na widok ludzi, którzy byli nimi jedynie w pewnym stopniu - nie czuję się skrępowana, a jedynie paskudnie oszukana? Przez tych, którzy byli dla mnie najbliżsi?

       Każdy ma powód, by postępować tak, a nie inaczej, ale co usprawiedliwia tak ogromne kłamstwo? Tak potężnie zatajony fragment prawdy...

       Rasmus puszcza mnie i wchodzi w tłum swoich pobratymców, jakby z pewnością tego, że nie ucieknę. Może ma rację, bo ja sama nie wierzę, że mogłabym się stąd ruszyć.

       Ale... odrobinę. Te kilka kroków, dzielących mnie od klatki Logan’a.

       Przyklękam przy niej i patrzę na nieprzytomnego mężczyznę.

       On też mnie oszukał. Może nieświadomie, ale tak było! On i Robin! Chłopak, którego tak cholernie polubiłam...

       Po policzku spływa mi jedna, słona łza. Zaraz potem ktoś krzyczy.

       Odwracam się na tyle szybko na ile potrafię w tej chwili i widzę jak siedem reflektorów rozprasza mrok i przedziera się przez rosnące gęsto drzewa.

       Tłum wilkołaków natychmiast staje się niespokojny, a po tym jak Rasmus macha ręką na kilkoro z nich, na miejsce ludzi wkradają się bestie. Ich przemiana trwa jednak zbyt długo. Strzały rozpraszają ciszę nocy.

       Kilka skomleń i dwa martwe ciała padające leśny grunt.

       Wstaję z ziemi znów nie odnajdując się w sytuacji. Patrzę na klatkę Logan’a i na to jak mężczyzna z trudem otwiera oczy. Rozglądam się za kluczami i kiedy je widzę - metr ode mnie, leżące spokojnie na ziemi - od razu się do nich rzucam. Mając je w ręku nie za bardzo wiem co robię. Wkładam odpowiedni pręt w zamek i otwieram klatkę łapiąc pod pachę Logan’a.

       Kiedy z nim wychodzę niemal pod nasze nogi podjeżdża jeep i otwierają się tylne drzwi.

       - Wsiadaj! – Ktoś krzyczy. Najpierw podaję ciało rannego Angelstone’a potem chcę się wrócić, by otworzyć drugą klatkę. Tę, w której więżą Robin’a.

       Nie udaje mi się. Jeep odjeżdża ale na jego miejscu pojawia się motocykl. Kierowca oddaje kilka strzałów z broni, po czym odrzuca ją na bok i łapie mnie w pasie, zgrabnie zarzucając na siodełko.

       Przez czarny kask na głowie, nie jestem w stanie rozpoznać kierowcy. Krzyczę na niego, ale on nie słucha, łapiąc za rączki motocykla i jednocześnie więżąc mnie przed sobą w klatce z ramion.

       Silnik burczy, a koła rozsypują piach wokół nas, kiedy w pędzie mój niechciany wybawiciel wyciąga mnie z lasu.

       Oglądam się jeszcze za siebie...

       Robin tam został!

       Nie ma Robin’a...

__________________________________________

Miałam kliknąć publikuj jakieś dziesięć minut temu, ale zabrali mi neta. -___- 

Jak ja nienawidzę tego żółtego trójkąta z wykrzyknikiem, namalowanego na paskach zasięgu...

;__; Płaczę! 

Ale rozdział jest i jest - cholera znów to powiem - dla mnie beznadziejny...

A jak wy go oceniacie?

KOMENTUJCIE!